Siodło tureckie jest opisową nazwą zagłębienia w kości klinowej, która tworzy środkową część podstawy czaszki.
Jeśli wyobrazimy sobie czaszkę jako duże kuliste naczynie np. wazę, to podstawa czaszki stanowi jakgdyby dno naczynia, kształt dna nie jest płaski ponieważ musi odpowiadać kształtem uwypukleniom mózgowia, które na nim spoczywają i zawiera szereg szczelin i otworów dla naczyń i nerówów opuszczających lub dochodzacych do wnętrza jamy czaszki.
Zagłebienie w górnej ścianie kości klinowej ograniczone jest wyrostkami kostnymi tworzącymi sciany kostne siodła tureckiego.
Nazwa zagłebienia w którym położona jest przysadka wywodzi się z dawnych tradycji anatomii opisowej, używających opisów struktur anatomicznych do znanych przedmiotów.
Po raz pierwszy temin siodło tureckie został użyty w XVII w przez flamandzkeigo anatomia Adriana Spigeliusa w dziele De Corpora Humanis Fabrica z 1627.
Okolica dołu przysadki wraz z wyrostkami ograniczającymi, przypomina miniuaturkę siodła końskiego używanego przez jeźdźców imperium Ottomańskiego.
Budowa siodła tureckiego jeźdżca jest nieco odmienna od typowych siodeł anglosaskich lub amerykańskich ograniczone jest od przod i tyłu znacznie wyraźniej wyniosłymi łękami. Co ciekawe siodło tureckie w Hiszpanii zwane jest siodłem arabskim, a w Polsce podobnych siodeł używała husria.
Łacińska nazwa siodła tureckeigo to sella turcica co odpowiada polskiemu tłumacznieu, dawna nazwa grecka poprzedzająca terminologię łacińską nazywała strukturę Epihippium ( bezp.tłum : na – koniu) choć nie przywoływała budowy siodeł tureckiech odwoływała się do siodła.
Struktura kości klinowej od strony jamy czaszki z profilu przypomina tego typu siodła, gdzie siedzisko odpowiada zagłebiniu w postani dolu przytsadki natomiast łęk przedni sidoła odpowiada tzw. guzkowi siodła i bruździe skrzyzówania, od tyłu łękowi tylnemu siodła odpowiada płytka kostna tworzaca tzw. grzbiet siodła.
Siodło w czaszce nie pozbawinej opon nie przypomina już tak jednoznacznie siodła tureckiego, a fałdy oponowe i ściany zatok jamistych oraz przyczepy namiotu móżdżku wraz z przeponą siodła zamykają kostne siodło w zamknięta przestrzeń kostno oponową dla przysadki mózgowej.
